In 1805, dus ruim anderhalve eeuw geleden, kreeg Charles Lamb, die later onder de naam Elia een gewaardeerd essayist zou worden, de opdracht Shakespeare's toneelstukken als verhalen na te vertellen. Hij deed dit samen met zijn oudere zus Mary, die de komedies bewerkte, terwijl hijzelf de tragedies voor zijn rekening nam. Door telkens citaten in te lassen roepen zij voortdurend de geest van de grote dramaticus zelf op. Een aardige bijzonderheid is dat de Lambs de jonge meisjes nog tot de kinderen rekenden: zij mochten in hun vaders bibliotheek pas op veel latere leeftijd grasduinen dan hun broers, van wier leerstof dit 'mannenboek' een belangrijk bestanddeel uitmaakte. Hoe dan ook, zoals het met klassieke sprookjes en verhalen gaat: ouderen zijn in dit opzicht nog wel eens graag kind. Voor eindexaminandi als geheugensteuntje, voor schouwburgbezoekers als inleidend voorproefje en als mogelijkheid om zich later met genoegen indrukwekkende scènes opnieuw voor ogen te roepen - zo moge dit boekje ertoe bijdragen dat Shakespeare tot een groter publiek gaat spreken.